Hoofdstuk 6.1: Eindelijk volwassen
Ik gaap. Best leeg zonder ouders en Ichigo. Plotseling schiet het me te binnen dat het vandaag een belangrijke dag is. Haastig stap ik uit mijn bed en ga douchen.
Snel schrok ik mijn cornflakes naar binnen. Oh, ik ben echt zenuwachtig. Wacht, ik had nog niet eens verteld waarom. Ik zucht. Ik doe mee aan een super belangrijke paardrijwedstrijd. Zou ik winnen?
's Avonds laat ben ik pas thuis. 'Woow, Little Star, rustig aan, rustig aan!' gil ik. Hopelijk hoorden de buren dat niet.
'Maar ik ben wel trots op je hoor! Je bent een Grote Ster!' zeg ik liefkozend. We zijn tweede geworden met de racewedstrijd en daardoor heb ik 400 simdollars gewonnen!
Langzaam stijg ik af. 'Hier deze heb je wel verdiend!' zeg ik tegen Little Star. Ik geef haar een wortel. Zo te zien is ze er erg blij mee!
Ik borstel Little Star. 'Zometeen kan je lekker uitrusten in je stal, liefje!' zeg ik tegen het mooie paard.
Zelf ga ik ook meteen slapen. Het was best een vermoeiende dag, maar het was de moeite waard!
Update
De adrenaline giert door mijn lichaam. Ik weet zeker dat ik dit moet doen. Mijn droom is om een ruiter te worden. Een bekende, gewaardeerde ruiter. Dus meld ik me aan als zelfstandige. Hopelijk krijg ik het contract.
Blij verlaat ik het gemeentehuis! Met een contract waarin officieel vermeldt staat dat ik nu als zelfstandige werk, ga ik naar huis.
'Hey, Little Star!' Ik geef mijn paard een knuffel. 'Zin in morgen? Weer een grote wedstrijd, he?' zeg ik tegen het paard.
'Hier, een lekker worteltje voor jou.' zeg ik. 'Dat heb jij wel verdiend! Je bent echt een superpaard. Morgen gaan we knallen en ik heb een idee! Wat dacht je van een nieuw vriendje erbij?' Precies op dat moment schrikt Little Star. 'Little Star! Wat is er?' Ik draai me verschrikt om.
Update - sorry voor het lange wachten! -
'Hallo, mag ik u iets vragen?' Er staat een jongeman voor me, ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Ik knik. 'Natuurlijk!' De jongen kijkt blij. Blijkbaar is hij verder gekomen dan hij had verwacht. 'Wat is er?' vraag ik.
'Hallo, ik ben Drake Hunter en eh, ik zoek woonruimte. Mijn ouders hebben me het huis uit gezet en nu is mijn vraag dus of ik bij u zou kunnen slapen, tijdelijk!' vertelt de man. Ik kijk verbaasd. Oke, dit had ik dan weer niet verwacht. Ik bedoel, hij vraagt vast de weg of zo. Maar nee, hij vraagt woonruimte!
'Tsjaa, dat is me nog eens een vraag.' begin ik, 'Ik ken je ook niet, dus ja, ik weet niet hoe ik hier nu antwoord op moet geven.' De man knikt. Hij ziet er hopeloos uit. 'Dat kan ik begrijpen...' mompelt hij, '...Maar ik zal u echt niet tot last zijn!' 'Oke, maar het eerste wat je gaat doen is mij 'je' noemen, zo oud ben ik ook weer niet!' roep ik uit.
'Oke, maar kun je me alsjeblieft tijdelijk bij je laten wonen, ik zoek woonruimte en ik durf het alleen aan jou te vragen, omdat jij er vriendelijk uitziet! Ik kom helemaal niet uit Appaloosa Plains, dus ik weet niet wat ik anders moet doen! ALSJEEBLIEEEFT!' de man kijkt me smekend aan.
Ik moet lachen. 'Nou oke dan. Ik heet trouwens Rosalie Shine. De woonruimte is niet voor lang, maar een zwerversbestaan is ook niet ideaal.' zeg ik. 'Kom binnen, dan maak ik de logeerkamer voor je klaar.'
De man geeft mij een knuffel. 'Oh dankje, dankje, dankjewel!' roept hij blij. 'Yes, ik ben zo gelukkig!' Ik kijk een beetje verbaasd. Zo'n reactie had ik dan weer niet verwacht.