Hoofdstuk 2.8 : Eindelijk!
Alice
''Maaaaaaaaaaaaaaam?''
Snel ren ik de trap van de boomhut af, eindelijk weet ik wat ik voor mijn verjaardag wil hebben.
Snel ren ik de trap van de boomhut af, eindelijk weet ik wat ik voor mijn verjaardag wil hebben.
Ik moest iets kiezen wat ik later ook nog leuk ga vinden, want als ik nou een nieuwe pop vraag, speel ik daar niet meer mee als ik tiener ben.
''Mama! Mama! Mama! Mama! Mama!'' roep ik snel achter elkaar als ik binnen kom.
Mama staat in de keuken te koken.
Mama staat in de keuken te koken.
''Ja, wat is er Alice?'' vraagt ze zonder op te kijken van het eten.
''Ik weet eindelijk wat ik voor mijn verjaardag wil!'' gil ik opgewonden.
Mama zucht. ''Dus wat wil je Alice?''
De vrolijke toon uit haar stem is nu helemaal weg.
''Ik weet eindelijk wat ik voor mijn verjaardag wil!'' gil ik opgewonden.
Mama zucht. ''Dus wat wil je Alice?''
De vrolijke toon uit haar stem is nu helemaal weg.
Ik begin te blozen, en kijk naar mijn schoenen.
Nu maar hopen dat het kan.
''Alice, ga nou maar even weg, oke? Denk er nog maar eens goed over na.'' Mama richt haar aandacht weer op het eten.
Nu maar hopen dat het kan.
''Alice, ga nou maar even weg, oke? Denk er nog maar eens goed over na.'' Mama richt haar aandacht weer op het eten.
Boos ijsbeer ik de tuin in, en plof neer op een tuinstoel.
Een nieuwe, want het zwembad is net af. Het is niet meer die saaie tuin van vroeger.
Een nieuwe, want het zwembad is net af. Het is niet meer die saaie tuin van vroeger.
De laatste tijd denk ik steeds meer aan papa dan ik al deed toen hij in het ziekenhuis lag. 'In coma' noemde mama het. 'Zoiets dat je de hele tijd slaapt.' Dus dat had papa.
Ik kijk eens naar het zwembad. Papa had het er vroeger al een hele tijd over, vertelde mama. En nou heeft hij eindelijk zijn perfecte huis, mét zwembad kan hij het niet eens zien!
Het is warm buiten, eigelijk heb ik wel zin om te zwemmen. Snel haal ik mijn zwempak op, en spring in het water. Midden in het zwembad staat een klein 'eiland' met een struikje erop.
Wat heb ik zin om 'groot' te worden, dan word papa eindelijk wakker!
Als ik mama en de doktoren moet geloven, zal hij wel wakker worden. Voor mijn verjaardag is nog niet zeker, maar dat moet gewoon!
Als ik mama en de doktoren moet geloven, zal hij wel wakker worden. Voor mijn verjaardag is nog niet zeker, maar dat moet gewoon!
Update!
Alice & Verteller
''Onbekend nummer? Wie zou dat nou zijn?'' Mompelt Kitty terwijl ze op de display van haar mobieltje kijkt.
''Hallo met Kitty Shine. Ja? Wat is daarmee? O, echt waar?! Meent u dat?! Nee, dat is geweldig nieuws! Ja, natuurlijk! Daag!''
Verheugd fiets ik naar huis. Mama kreeg vanochtend telefoon van een van de doktoren van het ziekenhuis. Papa is vanochtend ontwaakt uit zijn coma! En precies op de dag dat ik jarig ben! Het komt dus toch allemaal goed..
Eenmaal thuis rende ik gelijk naar de verjaardagstaart die op me te wachten stond. Mama prikte er 3 kaarsjes in, die symbool stonden voor de derde levensfase die ik inging.
Oke, misschien wat formeel, maar dat ga je vanzelf doen als je non-stop romans aan het lezen bent. Tja, wat moet je anders als je alle kinderboeken van de bieb, de boekhandel en je eigen huis uit hebt.
Ik glimlachte naar opa met de fotocamera en grijnsde toen hij een gek gezicht trok. Ik richtte me weer op de kaarsjes, en nam een hap lucht. Papa zal straks zo trots zijn als hij ziet hoe groot ik straks ben.
Ik blies de kaarsjes uit, en grijnsde toen ik mama, opa en oma voldaan zag glimlachen. Ik werd 14, en dus een tiener.
Ik liep bij de taart weg, en wachtte op de glitters en glimmers die om me heen zouden dansen. Langzaam voelde ik iets tintelen. En ineens was ik ouder, een heel andere Alice. Een Alice die zo naar haar vader zou gaan..
''Nou nou, lieverd. Je bent nu echt al groot.'' Grinnikte mijn moeder.
''Ga je maar snel omkleden, dan gaan we naar papa. Opa en Oma zijn zelf al onderweg.'' Ik haastte me naar mijn kledingkast en spiegel, en trok iets leuks aan. Nog even met de stijltang door mijn haar, en klaar.
''Ga je maar snel omkleden, dan gaan we naar papa. Opa en Oma zijn zelf al onderweg.'' Ik haastte me naar mijn kledingkast en spiegel, en trok iets leuks aan. Nog even met de stijltang door mijn haar, en klaar.
''Nou, meis. Dan gaan we. Heb je er zin in?'' Vroeg mijn moeder toen ik van de trap af kwam lopen. Ik knikte. Eindelijk zou ik weer een 'levende' vader zien, eentje die niet alleen maar doodstil in bed lag.
Maar opeens hoorde ik de beltoon van mijn moeders mobiel.
Ik gluurde met haar mee naar de display. ''Onbekend nummer..'' Grijnsde ik. ''Nou mam, nu al iemand anders?'' Ik grijnsde en gaf haar zogenaamd boos een por in haar arm. Ze gaf me een vernietigende blik toen ik dat zei.
Ik gluurde met haar mee naar de display. ''Onbekend nummer..'' Grijnsde ik. ''Nou mam, nu al iemand anders?'' Ik grijnsde en gaf haar zogenaamd boos een por in haar arm. Ze gaf me een vernietigende blik toen ik dat zei.
Een ernstig en dus niet al te blij gezicht staarde me aan.
''Dat meent u niet.. Dat kan verdomme niet waar zijn! Nee!'' Mijn moeder stond hysterisch tegenover mij tegen de persoon aan de andere kant van de lijn te schreeuwen. De verbinding werd verbroken.
''Dat was het ziekenhuis.'' Zei mijn moeder emotieloos.
''Dat meent u niet.. Dat kan verdomme niet waar zijn! Nee!'' Mijn moeder stond hysterisch tegenover mij tegen de persoon aan de andere kant van de lijn te schreeuwen. De verbinding werd verbroken.
''Dat was het ziekenhuis.'' Zei mijn moeder emotieloos.
''Hij is dood he?'' Vroeg ik. Vanbinnen raasden er allemaal gedachtes door mijn hoofd, maar aan de buitenkant leek het alsof het me helemaal niet verbaasde.
''Ja, Alice. Ja. Hij is dood.''
''Ja, Alice. Ja. Hij is dood.''
Hier eindigt generatie 2.