Hoofdstuk 1.3 : A star is born
Die nacht sliep ik voor de eerste keer in mijn zwangerschap echt goed. Geen buik die in de weg zat ofzo, en ik hoefde nu ook niet meer te piekeren over wat Mike ervan vond dat hij vader werd.
Mike
Die ochtend werd ik al vroeg wakker, het was pas 7 uur en Lucy sliep nog. Snel liep ik naar de keuken toe om mijn ontbijt te maken, om acht uur moest ik klaarstaan voor de carpool.
Er moest nu zeker wat meer geld gaan komen, aangezien we nu een kindje kregen, en ik had ook nog een verrassing in petto.
Lucy
Ik werd zo rond 9 uur wakker. Eindelijk heb ik eens lekker geslapen! Geen gepieker meer, en binnenkort ook geen buik meer die in de weg ligt.
Ik loop regelrecht naar de douche toe, en zet hem aan. Hoelang ben ik nu al zwanger? Een maand of 7, denk ik.
Ik loop naar de keuken, voor mijn ontbijt. Het gaat echt niet lang meer duren voordat er een hummeltje in de wieg ligt te slapen.
Ik pak een bord herfstsalade uit de koelkast, van gisteravond. Zin om te koken heb ik niet, mijn rug protesteert alweer. Ik klap overdreven als ik mijn bord op tafel zet. De laatste tijd ben ik echt overdreven blij enzo. Ik heb echt geen controle meer over mijn emoties.
Ondanks dat mijn rug erg zeer doet, ga ik toch naar het park toe. Ik heb echt frisse lucht nodig, al die dagen binnen zitten vind ik ook maar niks.
Ik liep naar over een klein stoepje naar een aantal tafeltjes toe, waar een meisje zat te schaken.
''Hallo, mag ik erbij komen zitten?'' Ik schoof een stoel naar achteren en ging gelijk zitten.
''Natuurlijk mevrouw!'' Het meisje keek me vriendelijk aan. Naar schatting is ze zo'n 15 á 16 jaar oud.
''Natuurlijk mevrouw!'' Het meisje keek me vriendelijk aan. Naar schatting is ze zo'n 15 á 16 jaar oud.
Na een tijdje was ik het schaken alweer zat, en zag een aantal appelbomen staan, met mooie rode appels eraan.
Ik ging op mijn tenen staan en plukte een paar appels. Het was niet echt goed voor mijn rug, maar goedkoper dan de supermarkt. Een kilo appels was daar echt belachelijk duur.
Ik liep weer terug naar het meisje en ze begon te kletsen.
Ze heette Kaylynn Langerak en was 16 jaar.
''Zeg, bent u niet die vrouw die hier in Sunset Valley een 10G wou gaan doen?''
''Ja, dat ben ik, hoezo?'' Vragend maar toch trots keek ik haar aan.
''O, nou gewoon. Ik fiets vaak langs uw huis, en heb er echt bewondering voor!'' Een beetje verlegen keek ze me aan.
Ze heette Kaylynn Langerak en was 16 jaar.
''Zeg, bent u niet die vrouw die hier in Sunset Valley een 10G wou gaan doen?''
''Ja, dat ben ik, hoezo?'' Vragend maar toch trots keek ik haar aan.
''O, nou gewoon. Ik fiets vaak langs uw huis, en heb er echt bewondering voor!'' Een beetje verlegen keek ze me aan.
''O, nou bedankt!'' Ik was er even stil van. Ik woon hier pas een jaar ofzo, en ik ben echt al bekend aan het worden!
''Maar generatie 2 komt er ook al aan zie ik!'' Zei ze lachend.
''Haha, ja. Wil je even voelen? Het gaat niet zo lang meer duren heb ik het idee.''
Het meisje knikte heftig en legde voorzichtig haar handen op mijn buik.
''Wauw! Het kindje schopt!'' Ik lach. Af en toe beweegt hij of zij ook, en dat ziet er echt heel vreemd uit.
''Haha, ja. Wil je even voelen? Het gaat niet zo lang meer duren heb ik het idee.''
Het meisje knikte heftig en legde voorzichtig haar handen op mijn buik.
''Wauw! Het kindje schopt!'' Ik lach. Af en toe beweegt hij of zij ook, en dat ziet er echt heel vreemd uit.
Na een tijdje besloot ik toch maar om naar huis te gaan, mijn rug begon ook al echt pijn te doen.
Toen ik thuiskwam, liep Mike meteen naar me toe.
''Haai Schat!'' ik omhelsde hem.
''Haai Schat!'' ik omhelsde hem.
''Hoe is het met ons kindje?'' Mike legde zijn handen op mijn buik. De laatste tijd deed hij dat echt heel veel.
''Heel goed!'' Antwoorde ik lachend. Ik drukte een kus op zijn mond. Wat was het toch een schatje.
''Ik ehm.. Ik moet je wat vragen..'' Begon Mike.
Hij ging op zijn knieën zitten en begon:
''Lieve, lieve Lucy. We krijgen samen een kindje, en ik wil mijn leven voor altijd met je delen. Lucy, wil je met me trouwen?''
Ik sloeg mijn handen voor mijn mond voor ik heel hard 'JAA!!' kon gaan roepen.
Hij ging op zijn knieën zitten en begon:
''Lieve, lieve Lucy. We krijgen samen een kindje, en ik wil mijn leven voor altijd met je delen. Lucy, wil je met me trouwen?''
Ik sloeg mijn handen voor mijn mond voor ik heel hard 'JAA!!' kon gaan roepen.
''Jaaaaaaaa!! Heel graag zelfs!!'' schreeuwde ik van blijdschap. Ik begon helemaal te stuiteren van het idee dat ik straks het hele 'huisje-boompje-beestje plaatje' zou hebben.
Mike schoof de ring om mijn vinger en vol ongeloof keek ik ernaar.
''Knuffel?'' Mark spreidde zijn armen en ik vloog er zowat in.
Er liep een traan over mijn wang heen.
''Huh?''
Er liep een traan over mijn wang heen.
''Huh?''
Ik grijp naar mijn buik.
''Aaarrghh!''
''Lucy wat is er? Komt de baby?!'' Mark staat met zijn handen naar me te wijzen.
''...Jaahh..'' is het enige dat uit mijn mond komt. Hij heeft me net wel ten huwlijk gevraagd, dus om hem de huid vol te gaan schelden is niet zo slim.
''Aaarrghh!''
''Lucy wat is er? Komt de baby?!'' Mark staat met zijn handen naar me te wijzen.
''...Jaahh..'' is het enige dat uit mijn mond komt. Hij heeft me net wel ten huwlijk gevraagd, dus om hem de huid vol te gaan schelden is niet zo slim.
Snel loop ik naar de auto. Ik werp nog een laatste blik op mijn buik. Straks is die weg. Eindelijk.
Als ik voor die grote deuren van het ziekenhuis sta, bekruipt me een zenuwachtig gevoel. Niet het gevoel dat ik had toen ik hier kwam solliciteren. Wat als het kindje niet gezond is?
Als ik kreunend naar binnen loop, beginnen een paar andere mensen ook al te schreeuwen en te doen, als ze zien hoeveel pijn ik heb.
Na 5 uur in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, mag ik na een uur weer naar huis met een prachtige zoon. En we noemen hem:
Justin Shine!