Hoofdstuk 2.5 : Time goes fast...
''Ja Justin, dat weet ik. Maar ze kan hier ook nog wel even blijven, dan slaapt ze bij ons op de kamer ofzo, opeen logeerbed?'' Kitty probeert me over te halen.
Kitty en ik zoeken een oplossing voor Annabel-Lee's verblijf bij ons in huis.
''Kitty, snap het dan. Het is het beste als ze snel vertrekt, dan kunnen we aan de babykamer beginnen. Ann kan het beste snel weg hier.'' Het klinkt heel bot, maar het is het beste volgens mij. Als Annabel-Lee snel hier weggaat, kunnen wij aan de babykamer beginnen.''
''Maar Justin, je kan haar toch niet zomaar bij iemand achterlaten, die je zelf niet kent! Laat haar toch gewoon een tijdje hier wonen, wij redden het wel. En tegen de tijd dat de babykamer af moet zijn enzo, is ze vast al gelukkig bij haar vriend.''
Het klinkt best wel harteloos eigelijk, dat had ik zelf ook wel door. Maar ik wou alles graag op tijd af hebben. ''Goed dan, ze is zelf ook al druk aan het zoeken naar een huis, dus dat zal ze tegen die tijd ook wel gevonden hebben.'' Met een geforceerde glimlach keek ik naar Kitty. Ze was vast blij dat Ann hier mocht blijven.
''Ann?'' Annabel-Lee komt snel naar beneden gelopen.
''We hebben besloten..'' begin ik grijnzend. ''Dat je hier nog gewoon kan blijven, ook als je opgegroeid bent.'' Ann slaakt een zucht van verlichting.
''We hebben besloten..'' begin ik grijnzend. ''Dat je hier nog gewoon kan blijven, ook als je opgegroeid bent.'' Ann slaakt een zucht van verlichting.
''Owh, heel erg bedankt!'' Ann is nou niet bepaald enthousiast, ze hoopte vast dat ze al gauw hier weg mocht, maar straks zou ze wel anders piepen. Ik grijns.
Update!
De dag was aangebroken dat Annabel-Lee op ging groeien.
Ze had er erg naar uit gekeken, en nu was het eindelijk zover; ze ging op zichzelf wonen.
Ze had er erg naar uit gekeken, en nu was het eindelijk zover; ze ging op zichzelf wonen.
Ze dacht even na, en blies toen de kaarsjes uit. Ze kon niet wachten tot ze volwassen werd.
En na een tijdje kwamen de bekende glitters er weer aan. Ann ging opgroeien.
''Dus.. Nu ja..'' Annabel-Lee keek ons een beetje verlegen aan.
''Tijd om te gaan..'' vervolgde ze haar zin.
''Tijd om te gaan..'' vervolgde ze haar zin.
''De auto is al ingeladen met al je spullen, dus je kan weg wanneer je wil.'' Kitty had moeite om niet te gaan huilen. Hoewel Ann geen familie van haar was, behandelde ze haar alsof het haar eigen dochter was.
''Ik ga je missen grote broer..'' Ann had moeite om niet te gaan huilen, dat zag je zo.
Geruisloos liep Ann de deur uit, naar de auto. Het was tijd om te gaan, dat heeft ze zelf net al zo'n honderd keer gezegd, en ze word er niet blijer van. Hier zal ik afscheid moeten nemen van mijn zusje.